Getuigenis. “Ik had geen plan”: Hij vertrok voor een reis naar Latijns-Amerika, maar keerde nooit terug uit Colombia.

François, 58, heeft altijd al een reislust gehad. Op zijn 22e vertrok hij van Frankrijk naar Bali zonder vliegtuig. Een reis van meer dan een jaar die hem andere verlangens opleverde. "Ik zei tegen mezelf: dát is wat ik wil doen, reizen." De enige frustratie van zijn reis naar Azië: de taalverandering in elk land. Dus besloot hij voor zijn volgende expeditie naar Latijns-Amerika te vliegen, waar Spaans de hoofdtaal is. Hij werkte drie jaar lang onvermoeibaar om geld te besparen en op zijn 27e vertrok hij naar Mexico met als doel Ushuaia (in Argentinië), de meest zuidelijke stad van het continent, te bereiken, zonder tijdslimiet, behalve zijn budget.

Hij reisde door Midden-Amerika, Mexico, Guatemala, Honduras, El Salvador, Nicaragua, Costa Rica en Panama, voordat hij een tussenstop maakte in Colombia. "Toen ik in dit land aankwam, had het helaas een nogal slechte reputatie, verwikkeld in een intern conflict, maar het was veilig voor buitenlandse toeristen zoals ik," legt hij uit. Hij besloot een pauze te nemen van deze reis in San Agustín, een dorp in het zuiden van Colombia. Een pauze die eeuwig duurde, want op 1 september viert hij zijn 31e verjaardag als inwoner van dit dorp.

Na een paar maanden besefte hij dat hij een plek nodig had om elkaar te ontmoeten en te feesten. Een Colombiaanse vriend en ik beloofden gekscherend een bar te openen. De grap duurde uiteindelijk drie jaar, waarin La Pachanka leven in het dorp bracht. "Er was niets gepland; ik had geen plan. Ik ben van beroep loodgieter en verwarmingsmonteur. Vanaf het moment dat ik hier in Colombia geld verdiende, had ik geen reden meer om terug te keren naar Frankrijk, waar de kosten van levensonderhoud veel hoger liggen," zegt François.

Alleen zijn ouders dachten er anders over. "In die tijd waren er nog niet zoveel communicatiemiddelen als nu. Toen mijn moeder het ministerie van Buitenlandse Zaken belde en haar vertelde dat het land in de rode zone zat, dat de FARC [Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia] er was en dat ze me moesten komen halen, raakten mijn ouders in paniek! Maar drie maanden later kwamen ze me opzoeken en begrepen ze dat ik, ondanks dit interne conflict, niet in gevaar was en dat dit dorp een paradijs was," herinnert hij zich.

Vastbesloten om in dit dorp en dit land te blijven waar hij zich zo thuis voelt, verkoopt hij zijn bar en koopt een hotel-restaurant, dat tevens een koffieplantage van twee hectare is. Nu de sanitaire voorzieningen verdwenen zijn, leert François koffie te verbouwen, die hij aanvankelijk te paard in het dorp verkoopt. "Als iemand me deze toekomst een paar jaar eerder had voorspeld, had ik deze mensen uitgelachen," zegt hij geamuseerd. In 1997 werd zijn zoon Théo geboren, "nog een reden te meer om hier te blijven," voegt François eraan toe.

Hij voelde het groeiende potentieel van dit dorp, gelegen in het Andesgebergte, met archeologische parken met indrukwekkende megalithische sculpturen en een Werelderfgoedstatus , adembenemende landschappen, gelegen tussen canyons, rivieren en watervallen, en besloot het hotelgedeelte van zijn boerderij te restaureren. Maar de jaren 1990-2000 waren moeilijk voor Colombia, onder controle van extreemrechtse paramilitaire groeperingen die duizenden doden veroorzaakten. Het imago van Pablo Escobar en drugs kleeft aan het imago van het land. Het heeft zich echter geleidelijk ontwikkeld tot een trekpleister voor toeristen, vooral sinds de ondertekening van vredesakkoorden tussen de guerrillastrijders en de Colombiaanse regering in september 2016.

Een situatie die François in staat stelt te investeren in zijn zaak en er vooral zijn brood mee te verdienen, ook al heeft de Covid-19-pandemie hem gedwongen even een pauze in te lassen. "Het is zelfs het meest bezochte land van Latijns-Amerika, na Mexico en de Dominicaanse Republiek," juicht hij. Tegenwoordig heeft hij zijn hotel-restaurant uitgebreid en verbouwt hij nog steeds koffie, die hij aan zijn klanten aanbiedt, en hij is niet van plan terug te keren naar Frankrijk. "De landschappen hier zijn ongelooflijk: de woestijnen, de bergen, de Stille Oceaan, de Caraïben, en bovenal, de Colombianen zijn buitengewoon vriendelijk," legt hij uit. François heeft nu meer jaren in Colombia doorgebracht dan in Frankrijk en is niet van plan terug te keren. Hij zal binnenkort de Colombiaanse nationaliteit krijgen. Maar hij is zijn doel om naar Ushuaia te reizen, dat hij ooit wil voltooien, niet vergeten. "Ik neem graag de tijd," grapt hij.